maandag 2 januari 2012

Huwelijksaanzoeken.

Vandaag heb ik een huwelijksaanzoek gehad. Nu heb ik die eerder gehad. De serieuze, van Chris. De hormoon gedreven soort, van dronken mannen in mijn stamkroeg. En de spontane van mannen op zoek naar een papiertje en die fijn naast je komen fietsen als je 16 bent.

Nee, deze was anders. Zo één van de mooiste soort. Al fluisterend werd mij aan tafel bekend gemaakt dat er getrouwd gaat worden. Ik moet er nog wel 13 jaar op wachten, maar dat doe ik met alle liefde.



Midas: "Mama, ik wil iets fluisteren."
Ik leun naar hem toe: "Vertel maar."
Midas: "Als ik 18 ben, dan wil ik met jou trouwen."


Als ik heel eerlijk ben, de jongens hebben wel vaker gezegd dat ze met mij willen trouwen. Toch voelde dit net zoals de keren ervoor weer vreselijk speciaal.


Een beetje anders dan mijn daadwerkelijke serieuze huwelijksaanzoek. Na een verschrikkelijk lange dag waar wij ceremoniemeesters waren voor een Napoleontische Re-enactment huwelijk en wij als twee jonge naieve rebellen geen idee hadden wat het regelen van een huwelijk nu werkelijk inhield, zaten we na te drinken in het gehuurde zaaltje. Halfdronken was ik, al staande, voor de overblijvers een anekdote aan het vertellen met veel armgezwaai en gedoe toen Chris mij tussen neus en lippen door ten huwelijk vroeg. Mijn eerste reactie was: "Nee, dat meen je niet." Ik had amper door wat er gebeurde. Een jaar later waren we getrouwd (nog zeer gelukkig met deze keuze, pfew)


Uiteindelijk gaat het niet om het trouwen maar om de relatie en die zit wel goed tussen mij en de kleine, grote Midas. Ik heb hem net een extra kusje gegeven toen hij al sliep. Moest even. 











Today, I received a wedding proposal. I have received those before. The serious kind, by Chris. The hormonally driven kind, by drunken men at my local pub. And the spontaneous kind, by ever so friendly men looking for a green card and who come cycle besides you when you are 16 years old.

No, this one was a different kind. The most beautiful kind. In hushed tones I was told there would be a wedding. The fact that I have to wait for another 13 years, doesn't matter to me. It'll be my pleasure.

Midas: "Mommy, I want to whisper something."
Me, leaning towards him: "Go ahead."
Midas: "When I am 18, I want to marry you."

To be honest, I have been proposed to by the rascals more than once. Yet, this felt very special... Again.

How different from my actual proposal. After a terrible long day of being wedding planners for a Napoleon Re-enactment marriage, we (being two young naieve rebels and clueless about what was expected of us as wedding planners) gathered with the remaining guests for drinks. With a goog buzz going on, I was standing at the table waving my arms around and making a fuss while telling an anekdote when Chris just dropped the ball. My first reaction: "You are kidding me." I barely understood what was happening. A year later we were married. 

In the end, it's not about the wedding ofcourse. It's about the relationship you have and my relationship with my little, big Midas is just perfect. I just sneaked upstairs to give him an extra kiss.